Perez Zeledón, Uvita, Dominical y Santa Marta

Na meer dan vijftig dagen gewerkt te hebben, ben ik voor 8 dagen even de jungle 'ontvlucht'. Dit had ik wel nodig want op een gegeven moment moet je even weg zijn van dezelfde plek. Mijn collega heeft me gevraagd om mijn vrije dagen bij hem in huis door te brengen. Ik heb tegen hem ja gezegd zonder te twijfelen. Hij heeft mij nooit iets gezegd waar hij woonde of hoe hij woonde dus ik kom overal wel terecht komen. Dit is echt wel het leuke van het avontuur.

Waar in Nederland alles netjes weggewerkt is aan kabels en elk huis internet heeft is dat in Costa Rica zeker niet gebruikelijk. Zo ook in het huis van mijn collega waar ik zijn vrouw, twee kinderen, oma en een hond in zag wonen. Hele hartelijke en warme mensen.

De eerste dag hebben we gezellig met mensen in een barretje in Perez Zeledón doorgebracht. Deze ervaring was erg geweldig en vele nieuwe mensen ontmoet en wat contacten uitgewisseld. Ook heb ik een van de kinderen naar school gebracht. Deze kinderen hebben echt niet veel maar hebben altijd een glimlach op het gezicht staan en zijn zeer gelukkig met elkaar. Tijdens de tweede dag zijn we van Perez in de vroege ochtend met een busje naar Uvita gegaan. Dit is een plaatsje waar onder andere veel strand is. Echter zijn we ook naar familie en vrienden geweest van mijn collega. De eetgewoonten hier in Costa Rica is toch wel heel anders. Veel rijst met bonen, eieren en toast. In de avond is er wel wat afwisseling en serveren ze er ook nog eens pasta bij. Daarbij ging de BBQ al rond 10 uur in de ochtend aan.

Verder wonen er in de plaats meerdere collega’s waar we mee afgesproken hebben rond 3 uur in de middag in de bar. Het gaat hier zo anders af en toe dat het best wel omschakelen is. Na een soort kroegentocht werd ik uitgenodigd op de derde dag om bij familie te gaan eten van de collega’s. Het is zo gemoedelijk als je de taal kunt spreken en met deze mensen in gesprek kan komen. De gewoonte is om aan het einde van de middag koffie met brood te eten, waarbij het brood altijd gevuld is met bijv. ham en kaas, bonen en rijst, ananas, ander fruit of een mix van fruit en groenten.

Het woord ‘compartir’ (= delen) is in Costa Rica een gewoonte. Ik was in het huis van mijn collega lasagne aan het maken en het was een behoorlijk grote schaal dat ze mij gaf om alles in te maken. Vooraf had ik geen idee waarom, maar op het moment dat we aan het eten waren realiseerde ik mij wel degelijk waarom. Tijdens het eten of ook net daarvoor kwamen er mensen op bezoek, de halve familie kwam op bezoek. Dan leven er al 8 verschillende mensen in huis, komen er in totaal nog 12 op bezoek om mee te eten. Ja het is erg geweldig om het mee te maken. Het delen van eten, spullen en geluk bij deze mensen is de normaalste zaak van de wereld.

Elke dag ging ik met de kinderen van mijn collega Michael in San Isidro (vlakbij Chirripó) voetballen op het voetbalveld. Daarbij ging ik eerst wat hardlopen en daarna gingen we een balletje trappen. Elke dag waren er wel andere kinderen of jongeren die mee deden en hadden we binnen een half uur wel 16-22 spelers om op het hele veld te gaan voetballen. Het mooie hiervan is dat er geen afspraak van te voren was, maar gewoon random aanwezig waren.

De vrije dagen vlogen voorbij, na San Isidro, Uvita en Dominical gezien te hebben, zijn we dus familie gaan bezoeken en hebben we een dag als rustdag beschouwd, want elke dag sta ik ook daar tussen 4-6 op en tussen 21-24 uur naar bed. Wat dat betreft zijn het lange dagen. Uiteindelijk kijk ik er met een ontzettend geweldige blik terug naar deze vrije dagen en dank ik ook zeker mijn collega voor deze mooie dagen! Sinds ik in Costa Rica ben voel ik mij zo gelukkig! Het is een heerlijk gevoel.

Na een week vrij te hebben gehad was het tijd om terug te gaan naar Luna Lodge in Carate om de stage te vervolgen. Doordat ik tegen de buschauffeur zei dat ik werkte in Carate, hoefde ik niet de toeristenprijs te betalen voor de bus maar de ‘Ticoprijs’, en dit scheelt nogal! De toeristenprijs is ongeveer 7000 colones (13 euro) en de ‘Ticoprijs’ is 3000 colones (5 euro). Deze buschauffeur is altijd op de bus en de chauffeur van de collectivo is ook dezelfde, waardoor ik vanaf nu niet meer de toeristenprijs hoeft te betalen!

Eenmaal terug in Luna, werd ik uitgenodigd door de community in Carate met mijn collega’s om een potje voetbal te spelen. De wedstrijd Communidad Carate tegen Equipo Luna eindigde in 4-10, waarbij ik twee keer (doblete) in de gewonnen wedstrijd heb gescoord.

Inmiddels is het al bijna eind april, waardoor er nog maar twaalf dagen te gaan zijn voordat ik alweer vertrek richting Nicaragua en op reis ga met mijn nicht door Costa Rica! Ik heb er heel veel zin in en ben al bezig met de laatste voorbereidingen!

Pura Vida!!

Hasta pronto!